Reisebrev fra Hattfjelldal

Teveltunet - Nordli - Hattfjelldal

Sidan sist reisebrev har eg forflytta meg frå Teveltunet og no heilt til Hattfjelldal. Turen gjennom Nord-trøndelag og Børgefjell har vore fantastisk bra! Mykje har allereie blitt skrive på bloggen, men det er no mykje å fortelja som ikkje har kome med der.

Postbudet kom utpå dagen med pakken eg venta på. Nils Peter Haarsaker på Teveltunet forselo at han kunne ta pulken på scooteren opp til Ahlenstugan, då han uansett skulle over grensa for å fylle bensin. Eg takka ja og regelrett fløyg opp bakkane til Storlien. Utruleg følelse! Ahlenstudan er eit vindskydd og det var eit godt utgangspunkt for turen vidare. Nils Peter kom med pulken i kveldinga og etter litt leiting etter ei spade, kunne eg fyre opp med ein sekk med ved som han hadde med til meg! Jammen grei kar!

Vidare i Sverige tok eg først ei rute over fjellet og ned til scooterleden. Været varierte, men det vart fint etter kvart. Om kvelden hadde eg eit fint bål og det varma godt i natteskulden. Herleg å sitta foran eit bål og nyta lyden og varmen.

Over i Norge til Sveet gjestgiveri:

Bestemte meg for å gå over grensa til Norge igjen. På den måten ville eg koma innom mange interessante plasser og no i ettertid ser eg at det ikkje var så veldig omveg heller. Sidan det var ein flott dag ville eg prøva å gå heilt til Vera. Fine spor eit stykke, men så gjekk der litt tråare. Etter nedkjøring gjennom skogkledde lisider, så kom eg no fram. Eg var temmeleg skutt, lang dag. Folket på Sveet var utruleg greie. Det er 3.generasjon som driv dette tradisjonsrike gjestgiveriet. Det er ikkje stort, men du verden så koseleg. Gudrun laga middag til meg og var no svært så interessert i turen. Den hadde ho fulgt på nettet, så det var jo litt artig. Det var yngste sønnen i huset som nett hadde tatt over gardsdrifta. Som for dei fleste gardbrukerane i området, så var melkeproduksjon åleine ikkje nok. Han dreiv difor eit taksi-selskap med to bilar. No er Vera ein veldig liten stad og det er lagt til næraste by, så ein kan jo lura på korleis det er mogleg. Men med alt frå skuleskyss til felles handletur for bygdafolket, så gjekk visst det ganske bra. Litt artig at den eine bilen var ein Jaguar! Til frokost fekk eg servert brød, rundstykker, vafler, egg og bacon. Som ein hotellfrokost og laga til bare for meg, då det ikkje var andre gjester! Eit postkort frå Nordkapp var betaling nok, eg takkar så mykje for opphaldet. Må nesten tilbake til desse traktene ein gong.

Sveet gjestgiveri

Gaundalen

Etappen til Gaundalen fjellgård var iallefall 34km og litt drøy å ta på ein dag. Hadde ein ny, fantastisk dag i fjellet. Varmt og eg gjekk utan jakke i solskinnet heile dagen. Særdeles flott område å gå i! Slo opp teltet litt over halvvegs, ved Lakavatnet. Kaldt om natta, anslagsvis rundt 22 kuldegrader. Ruta mot Gaundalen var lettgått og været var like fantastisk. Gjekk over Grønlivatnet og der var det ein kar som dreiv med isfiske - og scooterkjøring. I enden av vatnet er det eit mikrokraftverk som forsyner fjellgarden med straum. Ikkje stort akkurat, maksimalt 12KW, men i praksis ein del mindre. Like før garden måtte eg over fleire islagte elver. Her var det store spor etter flaumen som var tidlegare i vinter, både elver og vatn gjekk då opp. På Gaundalen bur Ingeborg på godt og vel 80 år og sønnen Steinar. Denne vintaren budde også eit barnebarn til Ingeborg på garden, Ane - ho var vel omtrent på min alder skulle eg tru. Eg hadde ringt på førehand, så dei var klar over at eg kom. Ane hilste meg velkommen ute på tunet og eg fekk ei fin hytte for meg sjølv. Forutan meg budde også dei omtalte isfiskerane i “Potetbaken”, ei hytte rett nedfor.

Gaundalen

Trøndersodd vart servert meg til middag og eg fann ut at det var vanleg å eta dette med skei. Ingeborg bemerka at eg var sørante og ikkje heilt forstod den trønderske maten - akkurat som ein svigersønn.

Folket på garden virka ganske sportsinteresserte. Det var Holmekollsøndag og dei satt interessert å såg på skirennet derfrå.

Gjesteboka på garden var interessant lesing. Ein skulle ikkje tru at det var så mange innom gjennom heile året på ein såpass utilgjengeleg plass, men faktisk var det folk innom heile året. Det eg kanskje las med mest interesse - og litt humring - var turane telenorfolka stadig hadde inn til garden. Kobberlinjene frå 1967 er fortsatt i drift fordi nyare teknologi har vist seg å feile. Den gamle linja er utsatt for store påkjenningar og trådbrudd er vanleg om vintaren. Då må ein lappe linja på gamlemåten. Ein ny linkstasjon er blitt bygd på Heggsjøvfjellet for å gje nytt samband til Gaundalen og Gjevsjøen, men ekstrem ising og uforklarlige tekniske problem har gjort dette til ein svært dyr affære for det gamle televerket. Forslag til Telenor: Sett opp seperate mikrobølgelinker med reflektor på ein passande topp slik man vanlegvis bygger telenettet. Ganske dyrt, men det må nok til. Og mobildekning er det sjølvsagt ikkje i mils omkrins…

Gaundalen var forøvrig med i NRK-programmet “Der ingen skulle tru at nokon kunne bu” for eit par år sidan og det har også vore innslag i “Villmarskliv” på TV2. Staden er kjent for godt fiske og godt jakt-terreng

Steinar Gaundalen er ein meget habil privatflygar og har ei 600 meters flystripe og eigen hangar til flyet sitt. På den smale stripa flyr han jevnleg i sommarhalvåret. Om vintaren tar han turen til Snåsa når han vil fly. Forutan fly, så er den enklaste vegen inn til garden via innsjøen Torrøen i Sverige. Vinterstid er det greit å ta seg fram med snøscooter til Grønningen og derfrå på veg ned til Snåsa.

Om kvelden vart eg servert kaffe og wienerbrød og eg vart sittande å prate med Steinar og Ane til langt på kveld. Som nevnt var jo telefonlinjene litt ustabile og dei var litt interessert i satelitt-telefonen eg hadde med meg. Det var rett så koseleg inne den fine stova og eg fekk vite mykje om korleis det var å bu på garden. Av direkte gårdsdrift dreiv dei med sau og ellers litt turisme i liten skala - to utleigehytte. Verkeleg trivlege folk!

Til Holderen og Gjevsjøen

Etter ein god frokost var eg klar for turen over fjellet til Holderen og vidare over til Gjevsjøen. Været var fantastisk og eg kunne gå utan jakke nesten heile dagen. Fulgte telefonstolpane stort sett heile tida, så ruta sa seg sjølv. Kjempefin og passe slak nedkjøring ned til Holden, ein tidlegare fjellgård som no blandt anna er blitt turisthytte. Etter ein lang pause i solskinne, fortsatte eg over fjellet. Litt tungt i oppoverbakkane med pulken, men over Gjevsjøen gjekk det unna. I det sola var gått ned, kom eg til denne fjellgarden som eg hadde høyrt mykje om. Den går for å vera den mest utilgjengelege garden i Norge.

På garden bur Anne-Mart, Nils og sønnen Nils Chritian som er i staren av tjueåra. Han har nett overtatt garden frå foreldrene og var for kort tid sidan på programmet “Der ingen kunne tru at nokon kunne bu” i beste sendetid på NRK. Trivelege folk alle i saman. Vart sittande å snakke med Nils Christian. Han var datainteressert og det er jo forsåvidt eg også. Det gjekk såvidt med modem på den gamle trådlinja, men farten var ein tiendedel av vanleg modemfart og ein brøkdel av det vi andre har på breiband. Det var samme linkstasjonen her som på gaundalen og ergo samme problem. Eg trur nok internett via satelitt med returkanal er det beste på slike plassar. Problemet er at det koster litt. Men no har jo Telenor eigne satelittar, så med litt vellvilje skulle det vore ei smal sak å få fiksa til noko, men så lett er det nok ikkje å samarbeida internt i eit stort, norsk konsern.

Nils Christian hadde brukt dagen på kjøre inn diesel til garden. 6000 liter var frakta inn - årsforbruket på garden. Alt dette var frakta fleire mil inn på snøscooter og det var nett ferdige då eg kom. Agregat og batteribank sørga for stabil straumforsyning, men kun til lys og elektriske apparat. Mikrokraftverk var under planlegging, men til no hadde det blitt for dyrt og også problem med godkjennin. Han vurderte no eit veldig lite og enkelt vasskraftverk.

Eg fekk overnatte i ei fin hytte der det allereie var godt og varmt. Eg fekk også god middag, Anne hadde laga viltgryte til meg og så var det kake og molter til dessert! Kjemepgodt for ein norge på langs traskar.

Mot Nordli

Etter det fine besøket på Gjevsjøen, bar det vidare mot Nordli. Relativt kjølege netter, men sol og fint om dagane. Varierande terreng og til dels litt kuppert. På veg ned til Fossdalen var det vanskeleg å ta seg ned pga lite snø og litt bratt skog. Vidare var det skogsterreng med myrer innimellom - og det gjaldt å halde seg på desse myrene. Det var heldigvis litt spor etter kvart, så då fann eg greit fram.

Rådhuset og det nye nasjonalparksenteret

Eg kryssa over vatnet til Sandvika i Nordli og der vart eg møtt av Arnstein Kiste, som hadde sett at eg kom tuslande over innsjøen. Han var interessert i turen og då eg spurde om overnattingsmogleigheiter i området, så fekk eg tilbod om å overnatte heime hos han og familien. Det takka eg ja til. Etter å ha ete god mat på Li-vertn, handla på buikken og henta pakke med nye kart, så fekk eg slappe av hos familien i Granbakken. Som Arnstein sa det - han hadde aldri budd så sentralt før og det var samanlikna med Bærum! Butikk, cafe, post, bank, skule, barnehage, rådhus og helsesenter låg alt bare nokre hundre meter unna. I tillegg til Arnstein og Berit, var det fire barn i huset, frå 4 til 11 år, så det var ganske livleg.

Kvelia

Frå Sandvika fulgte eg ruta til Flyktningerennet i starten. Det er forøvrig eit turrenn på ski som foregår i slutten av mars og ein stor happening i området. Klarte å gå litt feil sidan eg tok feil i eit kryss, men kom meg no over til Kvelia etter kvart. Her var det ein landhandel - Kveli-bua. Bare 150 inngyggarar, men dei sytte for å halda liv i butikken, som var reist på dugnad. Dette var også den sosiale møtestaden for folk og inne i butikken var det ein “kaffekrok” flott innreda. Eg fekk både kaffe og kaker i tillegg til eit par ullsålar. Det ga bestyraren til alle NPLere som stakk innom. Det var også ei eiga gjestebok for oss norge på langs traskere. Innimellom når det ikkje var kundar i butkken, dreiv innehavaren med å lage ullprodukt. Han laga mykje fint, f.eks. veldig gode og varme “ullsko”, slike skulle eg gjerne ha hatt ja.

Telta nokre kilometer frå Tunnsjø senter og gjekk så over til Limingen. Tok over sjøen og satte opp teltet på Halvmilstangen. Denne dagen var litt grå og det blåste litt om kvelden. Om natta måtte eg ut å sette opp fleire bardunar fordi eg var redd det ville blåse opp endå meir. Det skjedde ikkje, men det vart mildt og regn på morgonen då eg gjekk inn til Røyrvik. Oppe vatn i sundet, men eg holdt meg heilt i kanten på det som no var tørt land. Ellers var isen veldig god. Handla litt i Røyrvik og då traff eg på samme karen eg hadde truffe tidlegare i Kvelia. Han snakka med ein annan kar og eg fekk lov til å overnatte i eit ope rom på ei fjellstyrehytte oppe ved Namsvatnet. Før eg gjekk dit opp, var eg innom bensinstasjonen. Her vart eg sittande ei stund og snakke med trivelege folk der før eg gjekk innover. Det blåste ganske så godt den kvelden, så det var bra å ligge inne.

Børgefjell

Over Namsvatnet fulgte eg lenge ei scooterløype. Det var god is, men ope midt utpå pga regulering. Det siste stykke inn til Virermahytta gjekk eg nær lang og av samma grunn. Lunsj på hytta før eg fortsatte vidare oppover Viermadalen. Det var svake spor nokre stadar, så eg fekk litt hjelp i fin-orienteringa oppover. Relativt lettgått terreng dog, holdt meg på vestsida av elva heile tida. Oppe ved Gaukarvatnet var det på tide å få opp teltet og det vart ein kjøleg kveld. Men i teltet hadde eg det godt og varmt.

Vakna opp til ein ny praktfull dag og koste meg verkeleg innover fjella. Kvigtingen hadde eg fin utsikt til heile dagen og det var eit flott skue.

Kom over ein flokk med Tammrein, men dei flykta så fort dei oppdaga meg. Ved Tiplinghaug satte eg igjen opp teltet. Relativt kjøleg, iallefall 22-25 kuldegrader om natta, kanskje meir også. Ned til Sjånes i Susendalen var det scooterspor, så den etappen gjekk greit. Vidare på veg gjennom den veldig lange Susendalen. Då eg kom til Haugerud følte eg at det var nok for dagen og fekk låne ei hytte der. Folka var trivelege og hjelpsomme som alltid. Pulken vart tatt med innover til Hattfjelldal då dei skulle på jobb, så eg kunne rusle med dagstursekk. 28km på 5 timar, så det gjekk raskt unna.

Her i Hattfjeldlal har eg henta pakke, handla og lagt meg inn på ei fin hytte ved Børgefjell vertshus. På coop fjekk eg også tak i nye stavar -. ein abosolutt nødvendighet.

Fekk også lånt tilgang til internett - takk til coop marked i Hattfjelldal.

No går ferda vidare over Røssvatnet og oppover til Saltfjellet. Sulitjelma når eg forhåpentlegvis i løpet av ein 10-dagars tid.

Det var alt for denne gong.

Beste helsingar til alle dykk som følg med på turen via nettet Ragnar Fjeld